Terapia integratywna, czyli kuracja szyta na miarę

„Psychagogika (…), czyli wiedza i umiejętność uzdrawiania, musi posługiwać się wszystkimi zmieniającymi się procedurami i metodami, zależnie od charakteru, zaburzeń i objawów chorego” – pisał w 1927 roku terapeuta i twórca psychagogiki Arthur Kronfeld.

Psychagogika jako pierwsza terapia integratywna czerpała z metod psychoanalizy, metod sugestywnych oraz behawioralnych. Jednak dopiero po niemal 60 latach w 1983 roku w Stanach Zjednoczonych powstało Towarzystwo Eksploracji Integracji Psychoterapii (SEPI), które uczyniło z psychagogiki samodzielną metodę terapii. Wielbiciele i praktycy terapii integratywnej twierdzą, że żaden z teoretycznych systemów psychoterapii nie tłumaczy wszystkich problemów pacjentów. Odpowiedzią na różnorodność i złożoność ich cierpienia może być w ich mniemaniu terapia, która korzysta z zasobów wszystkich dostępnych metod.

Terapia integratywna – główne założenia

Psychoterapia integratywna integruje różne podejścia terapeutyczne – zazwyczaj terapeuta wybiera wiodącą metodę, do której następnie włącza elementy innych psychoterapii. Psychoterapeuci pracujący w duchu terapii integratywnej mają do dyspozycji cały wachlarz metod charakterystycznych dla wielu nurtów terapii. Dzięki temu mogą swobodnie dobierać i stosować sposoby zależnie od potrzeby, specyfiki i kłopotów pacjenta.

Terapia integratywna – dla kogo?

Dla wszystkich potrzebujących pomocy w relacjach osobistych, rodzinnych, cierpiących na zaburzenia depresyjne, zaburzenia lękowe, przeżywających kryzys lub stagnację w życiu zawodowym, a także chorych na zaburzenia pokarmowe (np. bulimię, anoreksję) oraz stres pourazowy.

Terapia integratywna – cele i efekty

Bogactwo możliwości terapeutycznych sprawia, że praca terapeuty integratywnego może przynosić pacjentowi większe korzyści niż stosowanie jednej, utartej ścieżki. Próbę terapii tego typu można podjąć szczególnie wtedy, gdy jedna metoda terapeutyczna okazała się niewystarczająca.

Terapia integratywna – ograniczenia

Stosowanie terapii integratywnej wymaga od terapeuty sporej wiedzy, dużej elastyczności, a przede wszystkim wysokiego stopnia świadomości. Ważne, by terapeuta stosował nie te techniki, które szczególnie lubi, ale te, które naprawdę mogą pomóc klientowi. Istotne jest, by terapeuta w efekcie sukcesów terapeutycznych nie poddawał się intelektualnemu skostnieniu: powinien kłaść nacisk na nieustanne samokształcenie, pozostawać na bieżąco z nowościami w psychoterapii i być stale gotowy, by włączać w swoją pracę nowe podejścia.

Terapia integratywna – metoda

Terapeuta stosuje wiele technik terapeutycznych zaczerpniętych z różnych nurtów – najczęściej psychodynamicznego , poznawczo-behawioralnego (patrz: Terapia poznawczo-behawioralna), humanistyczno-egzystencjalnego, systemowego i często pracy z ciałem. Łączy je i modyfikuje zależnie od wybranej strategii i stosownie do indywidualnego przypadku.