„Jeśli chcemy mieć dzieci, poprawiać demografię naszego państwa, to nie zaczynajmy od dupy strony. A raczej nie zaczynajmy od pochwy i macicy. Nie zaczynajmy od rozkazów, nakazów i ograniczeń. Zadbajmy o prawdziwą politykę społeczną dla wszystkich rodziców i dzieci, bez prawnych kruczków i małych druczków” – apeluje 20-letni Fabian Puchalski, który porusza się na wózku.
Niepełnosprawny Fabian zabiera głos
22 października Trybunał Konstytucyjny orzekł, że aborcja z powodu ciężkich wad płodu jest niezgodna z Konstytucją. Reakcja kobiet, które chciały wyrazić swój sprzeciw wobec tej decyzji, była szybka i bardzo zdecydowana. Tysiące z nich wyszły na ulice. Jeszcze więcej opublikowało swoje historie w mediach społecznościowych. Teraz głos zabrał również mężczyzna, niepełnosprawny 20-latek, który podkreśla jak wiele zawdzięcza kobietom w swoim życiu i jak niewiele – państwu.
„Nie potrafię przemilczeć sprawy #piekłokobiet jako niepełnosprawny chłopak, „porzucony” przez rodziców biologicznych niedługo po urodzeniu, latami czekający na obiecaną kochającą rodzinę adopcyjną, otoczony od urodzenia samymi kobietami, które próbowały poruszyć niebo i ziemię by uczynić moje życie lepszym” – pisze na swoim profilu na Facebooku 20-letni Fabian Puchalski.
Podkreśla, że miejsce, do którego dotarł i wszystko, co osiągnął jest zasługą tysiąca kobiet z jego życia – pielęgniarek, lekarek, opiekunek szpitalnych i tych z domu dziecka, pracowniczek socjalnych, urzędniczek, sędzin, terapeutek, rehabilitantek, nauczycielek i zastępczej mamy, a wraz z nią kochanych cioć i babć.
„Nie widzę w swoim życiu żadnej zasługi państwa polskiego, a tak zwana troska i wsparcie, którą wszyscy wycierają sobie gęby często mi nie przysługuje, bo nie spełniam jakichś przesłanek pisanych małym druczkiem” – ubolewa Fabian.
W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję:
„Nie zaczynajmy od rozkazów, nakazów, ograniczeń”
Niepełnosprawny Fabian Puchalski pisze, że za każdym razem musi „grubo się tłumaczyć”, dlaczego „znowu” potrzebuje turnusu rehabilitacyjnego, który nie przysługuje częściej niż co 2-3 lata. Bo przecież tak wielu jest oczekujących! Musi wyjaśniać, dlaczego potrzebuje wózka inwalidzkiego, który nie może zepsuć się wcześniej niż po 5 latach. Bo, jak pisze, przecież taki sprzęt dużo kosztuje i „naciąga państwo polskie na kolejne wydatki”.
„Jeśli chcemy mieć dzieci, poprawiać demografię naszego państwa, to nie zaczynajmy od dupy strony. A raczej nie zaczynajmy od pochwy i macicy. Nie zaczynajmy od rozkazów, nakazów i ograniczeń. Zadbajmy o prawdziwą politykę społeczną dla wszystkich rodziców i dzieci, bez prawnych kruczków i małych druczków” – apeluje 20-latek.
Fabian Puchalski podkreśla, że państwo powinno zadbać o dostęp do opieki medycznej, ale nie takiej z wizytą u specjalisty za rok czy półtora. O dobrą i bezpłatną terapię i rehabilitację – a nie tylko dobrą i prywatną lub byle jaką państwową, „na którą żal czasu”, bo nogą czy ręką można według niego przecież pomachać sobie w domu.
„Zadbajmy o miejsca w żłobkach, przedszkolach i szkołach dla wszystkich dzieci. Zadbajmy o godny transport dla niepełnosprawnych a nie rozpisany po kosztach, by tylko wygrać przetarg. (…) Zadbajmy o dobre wsparcie psychologiczne i psychiatryczne dla dzieci i ich rodziców, by nie pozostawali z czarnymi myślami samotni. Zadbajmy o asystentów dla każdego niepełnosprawnego. Zadbajmy o wypoczynek wakacyjny dla niepełnosprawnych, taki bez rodziców i najbliższych opiekunów, od których dzieci też czasem chcą odpocząć. Zadbajmy o pracę dla niepełnosprawnego i warsztaty dla wszystkich a nie tylko dla wybranych. O jakość i ciągłość usług w domach pomocy społecznej czy hospicjach” – apeluje Fabian Puchalski. „Jeśli nie stać państwa na taką pomoc, niech nie zrzuca wszystkiego na i tak bardzo obciążone barki kobiet” – dodaje.
Zobacz także
„Dla niepełnosprawnych seks jest dokładnie tak samo ważny jak dla pełnosprawnych” – mówi Monika Rozmysłowicz, trener psycho-fizjo-seksualny
„Jeżeli uważamy, że zmienimy decyzje rządzących, to dlaczego nie możemy zawalczyć też o to, by niepełnosprawni mieli godne życie?” – mówi Barbara Kędzior, autorka bloga „Rybia łuska – mój świat”
„Nie mamy dodatkowych osób do pomocy, a sama nie będę pani wkładać na fotel”. Co słyszy kobieta z niepełnosprawnością u ginekologa?
Spodobał ci się artykuł? Poleć go koleżance
Podoba Ci się ten artykuł?
Powiązane tematy:
Polecamy
Zalecano „wycieranie pryszczy” pod spadającymi gwiazdami i okręcanie ciała czerwonym płótnem. Jak kiedyś leczono choroby skórne kobiet
„Całe życie towarzyszył mi natłok myśli. Jakby w mojej głowie grało radio” – mówi Paulina Pietrzak, psycholożka z diagnozą ADHD
„Pierwszą fotografię świadomie opowiadającą o stracie zrobiłam rok po śmierci mamy. Przedstawiała puste łóżko, w którym zostało wgniecenie po jej głowie”. O terapeutycznej mocy fotografii opowiada Karolina Jonderko
