Dysplazja stawu biodrowego

Dysplazja stawu biodrowego to wrodzone, wadliwe ukształtowanie biodra, które wynika z niedorozwoju panewki stawowej. Choroba uznawana jest za jedną z najczęściej spotykanych wad wrodzonych ludzi rasy białej. Uważa się, że ma podłoże genetyczne.

Rozwija się głównie w okresie płodowym. Częściej występuje u dziewczynek niż u chłopców. Może dotyczyć jednego lub dwóch stawów. Zdarza się, że współistnieje z innymi wadami wrodzonymi.

Istnieją dwie postacie schorzenia – typowa dysplazja, która charakteryzuje się nieprawidłowym ukształtowaniem biodra, oraz dysplazja z przemieszczeniem głowy kości udowej poza panewkę. Częściej noworodek rodzi się z wadą bez przesunięcia biodra. W okresie płodowym staw rozwija się w pozycji zgiętej, dlatego noworodek broni się przed niebezpiecznym ruchem i utrzymuje biodra w fizjologicznym ugięciu. W okresie poporodowym należy unikać zbędnego prostowania stawów.

Główne objawy schorzenia to niestabilność i przeskakiwanie biodra oraz wystawanie głowy kości udowej dziecka poza staw biodrowy. Mogą występować także: względne skrócenie nogi, ograniczenie odwodzenia w stawie, zwiększona rotacja wewnętrzna, zmniejszona ruchomość oraz asymetria udowych, pachwinowych i pośladkowych fałdów tłuszczowych noworodka.

Wczesne zdiagnozowanie i leczenie zaburzenia umożliwia kierowanie rozwojem wadliwego biodra i daje szansę na pełne wyeliminowanie wady. Leczenie polega na powolnym i stopniowym zmniejszaniu oporu skróconych mięśni, które są odpowiedzialne za ograniczenia ruchu. Najważniejsze jest umieszczenie głowy kości udowej na dnie panewki. Odciąża to wadliwy górny brzeg stawu. Do utrzymania odpowiedniego ustawienia biodra stosuje się różnego rodzaju rozwórki, np. poduszkę Frejki, uprząż Pawlika lub szynę Koszli.

Nieodpowiednio leczona dysplazja może doprowadzić do zwichnięcia stawu biodrowego i dalszego pogłębienia wady. Gdy dojdzie do podwichnięcia lub zwichnięcia głowy kości udowej, wymagane jest leczenie operacyjne.