4 min.
Czym jest bulimia? Jakie są jej przyczyny i dlaczego schorzenie dotyczy częściej kobiet niż mężczyzn?

Wordley Calvo Stock/ AdobeStock
Najnowsze
07.03.2021
Wystarczy jedna dawka szczepionki przeciw COVID-19? „To poruszanie się na ślepo” – oceniają naukowcy
07.03.2021
Na Węgrzech szczepią pięcioma preparatami przeciw COVID-19. Właśnie padł rekord zakażeń
06.03.2021
Mary Komasa choruje na endometriozę. „Poziom bólu, z jakim się zmagamy, jest nie do opisania”
06.03.2021
Europejska Agencja Leków zatwierdziła do użytku nowy lek na COVID-19. „Przynosi nadzieję”
06.03.2021
Dlaczego szczytujemy? I czy orgazmy mają znaczenie? Mamy fragment książki „Dużo orgazmów proszę”
Bulimia, określana również jako żarłoczność psychiczna, to zaburzenie odżywiania, któremu często towarzyszy depresja, anoreksja czy jadłowstręt. Bulimia polega na napadowym objadaniu się, a następnie podejmowaniu zachowań kompensacyjnych, takich jak: wywoływanie wymiotów, głodówka, zażywanie diuretyków i leków przeczyszczających, wykonywanie lewatyw oraz podejmowanie nadmiernej aktywności fizycznej.
Spis treści
Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami
Marta Dąbrowska
lekarz
Bulimia zdecydowanie częściej niż mężczyzn dotyczy nastoletnich dziewczyn i młodych kobiet. Chorzy na bulimię zazwyczaj mają problemy z samoakceptacją, nie radzą sobie z życiowymi trudnościami, a w objadaniu się widzą szansę polepszenia samopoczucia i sposób na oderwanie się od codziennych problemów.
Przyczyny bulimii
Jednoznaczna identyfikacja przyczyn bulimii nie zawsze jest możliwa. Pojawia się ona przeważnie w wyniku zaburzeń o podłożu psychicznym: z powodu braku samoakceptacji, emocjonalnych zaniedbań w dzieciństwie, braku akceptacji w grupie rówieśniczej czy konfliktów rodzinnych. Bulimia może też być wynikiem uszkodzenia ośrodka sytości w mózgu, zaburzeniem mechanizmu samoregulacji i samokontroli, jak również predyspozycji genetycznych (zwłaszcza, gdy członkowie rodziny cierpieli na zaburzenia depresyjne lub otyłość).
Objawy i kryteria diagnostyczne bulimii
W celu łatwiejszego rozpoznania bulimii wyróżniono następujące kryteria diagnostyczne:
- nadmierne objadanie się, czyli przyjęcie w krótkim czasie ( w ciągu 2–3 godzin) takiej ilości pokarmu, której większość osób nie byłaby w stanie zjeść w podobnym czasie i okolicznościach;
- ataki żarłoczności częściej niż 2 razy w tygodniu przez okres co najmniej 3 miesięcy;
- utrzymujący się obniżony nastrój, lęk i poczucie winy;
- ocenianie własnej wartości poprzez pryzmat wagi.
Bulimia w zaawansowanej postaci daje wiele symptomów uogólnionych, które nie zawsze pozwalają na postawienie jednoznacznej diagnozy. Do objawów tych należą: uczucie nadmiernego zmęczenia i senność, zawroty i bóle głowy, arytmia serca, niepokój, lęk i zmienny nastrój, zaburzenia miesiączkowania, bóle brzucha, zaparcia, nadmierne wysuszenie skóry, uszkodzenie zębów i szkliwa, opuchlizna policzków i twarzy oraz obrzęk gruczołów ślinowych.
Anoreksja i bulimia – podobieństwa i różnice
Zarówno bulimia, jak i anoreksja są zaburzeniami odżywiania o podłożu psychologicznym, które mogą skutkować trwałym wyniszczeniem organizmu, a nawet zgonem. Chorzy na bulimię inaczej niż ludzie dotknięci anoreksją nie mają zazwyczaj problemu z utrzymaniem odpowiedniej do ich wzrostu i wieku wagi. Bulimicy i anorektycy odczuwają jednak podobny rodzaj lęku związany z niską samooceną i obawą przed nadmiernym przytyciem. Niepohamowane objadanie się, a następnie przeczyszczanie może być praktykowane nawet kilka razy w ciągu tygodnia, zaś objawom tym niejednokrotnie towarzyszą również: depresja, nadużywanie środków psychoaktywnych czy ciągłe poczucie lęku.
Zobacz także
Leczenie bulimii
Skuteczność leczenia bulimii uwarunkowana jest połączeniem kilku metod w zależności od zaawansowania choroby i indywidualnego stanu zdrowia pacjenta. Najważniejszym elementem terapii jest pomoc psychologa lub psychiatry oraz współpraca z dietetykiem. Niezwykle skuteczna podczas leczenia bulimii jest terapia behawioralna, w myśl której fałszywy wzorzec myślenia o swoim ciele może zostać rozpoznany i zmieniony podczas leczenia. Zadaniem dietetyka jest natomiast ustalenie diety, która pozwoli na uzupełnienie niedoborów pokarmowych powstałych w przebiegu choroby. W razie potrzeby można sięgnąć również po farmakoterapię w postaci leków antydepresyjnych. Osiągnięcie całkowitego wyleczenia zależne jest przede wszystkim od determinacji, motywacji i chęci zmian chorego oraz zaawansowania procesu chorobowego. Im wcześniej zdiagnozowana i właściwie leczona bulimia, tym większe szanse całkowitego powrotu do zdrowia. Jeśli jednak bulimia trwa kilka lat, szansa na wyleczenia spada. W takim przypadku udaje się jedynie złagodzić przebieg choroby. W okresie wzmożonego stresu lub gwałtownych zmian życiowych objawy bulimii często wracają ze zdwojoną siłą.
Jakie są skutki bulimii?
Bulimia, zwłaszcza długotrwała, może przyczyniać się do wielu nieodwracalnych powikłań i zmian w całym organizmie. Najczęściej występującymi skutkami bulimii są: uszkodzenie szkliwa zębów, niedobory pokarmowe, odwodnienie, zmęczenie, ospałość, nadciśnienie, zaburzenia równowagi elektrolitycznej, nieregularne miesiączki lub ich brak, nadmierne wysuszenie skóry, awitaminoza, podrażnienie przełyku, zgaga i refluks. Należy pamiętać, że bulimia jest chorobą obarczoną ryzykiem nawrotu, a ponadto może skutkować śmiercią, wobec tego nie można lekceważyć żadnych jej objawów.
Najnowsze w naszym serwisie
Udostępnij
Treści zawarte w serwisie mają wyłącznie charakter informacyjny i nie stanowią porady lekarskiej. Pamiętaj, że w przypadku problemów ze zdrowiem należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem.
Podoba Ci się ten artykuł?
Tak
Nie
Powiązane tematy:
Polecamy

07.03.2021
Katarzyna Tubylewicz: Samotność wybrana to przyjemna osobność, luksus uwolnienia się od międzyludzkich zobowiązań, to oddech i poczucie wolności

05.03.2021
Paulina Łopatniuk, patomorfolożka: „Wszystko, co żywe, może nowotworzyć”

03.03.2021
„Trudno sobie wyobrazić lepszą i czulszą kochankę niż kobieta wysoko wrażliwa” – mówi psycholożka Katarzyna Kucewicz

01.03.2021