Hipomania zaliczana jest do łagodniejszych od manii zaburzeń, należących do stanów odmiennych niż depresja. Osoba dotknięta hipomanią może być bardziej rozmowna i chaotyczna niż w przypadku manii, a także borykać się z nieustającą gonitwą myśli.
Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami
Hipomania wraz z manią należą do jednego rodzaju zaburzeń nastroju, występującego w przypadku choroby afektywnej dwubiegunowej. Drugim zaburzeniem charakterystycznym dla tej choroby jest depresja, która w odróżnieniu od objawów hipomanii jest stanem obniżonego nastroju.
W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję:
Hipomania a mania
Zarówno mania, jak i hipomania są dość podobne w przebiegu, jednakże istnieje między nimi pewna różnica. Zasadność ich rozróżnienia wynika z czasu utrzymywania się objawów. Biorąc pod uwagę kryteria diagnostyczne, do rozpoznania manii konieczne jest obserwowanie objawów przez minimum tydzień, a hipomanii – 4 dni. Ponadto, w przeciwieństwie do manii, hipomania nie zaburza codziennego funkcjonowania w tak dużym stopniu.
Przyczyny hipomanii
Mechanizm, jaki prowadzi do pojawienia się objawów hipomanii, nie został jeszcze dokładnie poznany. Potencjalnych przyczyn może być bowiem wiele. Jedna z teorii mówi o zaburzeniu w wydzielaniu neuroprzekaźników w układzie noradrenergicznym oraz dopaminergicznym. Zdarza się, że hipomania rozwija się po przyjmowaniu antydepresantów i innych leków psychotropowych, które wpływają na te układy. Preparaty stosowane są nie tylko w leczeniu chorób psychiatrycznych, ale i wielu schorzeń internistycznych. Wpływ na pojawianie się epizodów hipomanii mają również geny. Jeśli w bliskiej rodzinie występują przypadki hipomanii w chorobie afektywnej dwubiegunowej, to istnienie prawdopodobieństwo odziedziczenia genów odpowiadających za rozwój schorzenia przez potomków. Na tym jednak nie koniec. Hipomania może być skutkiem wielu schorzeń ogólnoustrojowych, w tym AIDS, zaburzenia czynności tarczycy oraz tocznia rumieniowatego. Towarzyszy kilku chorobom neurologicznym, m.in. nowotworowi mózgu oraz stwardnieniu rozsianemu. W niektórych przypadkach objawy hipomanii są efektem ciężkich i traumatycznych wydarzeń w życiu chorego, np. utraty bliskiej osoby czy wieloletniej pracy. Hipomania poporodowa występuje znacznie rzadziej, jest krótsza i na ogół sama ustępuje.
Zobacz także
Objawy hipomanii
Ludzie doświadczający hipomanii mogą przejawiać podobne objawy jak osoby z manią, jednakże ze znacznie mniejszym nasileniem. Hipomania cechuje się podwyższonym nastrojem, który jest widoczny dla wszystkich z otoczenia. Różnica w zmianie zachowania jest widoczna na pierwszy rzut oka. Chory ma doskonały nastrój, cechuje go wesołkowatość i gadatliwość. Permanentne wybuchy śmiechu nie są odzwierciedleniem rzeczywistych wydarzeń. Osoba z hipomanią nie odczuwa senności i w okresie epizodów schorzenia śpi znacznie mniej (nawet 3 godziny na dobę są dla niej wystarczające do regeneracji). Duży poziom energii wpływa na łatwość wybuchania złością i gniewem. Osobie takiej trudno jest pozbierać myśli. Pacjenci z hipomanią mogą także odczuwać większą potrzebę podejmowania ryzyka, w tym przygodnych kontaktów seksualnych, a nawet zaciągania wysokich kredytów. Wydaje się, że taka osoba nie ma żadnych blokad społecznych i nie przestrzega norm zachowania. Objawom może towarzyszyć wyostrzenie zmysłów i próba podejmowania kilku czynności jednocześnie. W hipomanii jednak nie występują objawy psychotyczne.
Leczenie hipomanii
Hipomanię stwierdza się na podstawie badania psychiatrycznego. Ważne jest, aby wywiad lekarski przeprowadzony był również z bliskimi chorego. Psychiatra powinien oszacować czas, w którym rozpoczęły się u badanego objawy. Ważne jest bowiem nie tylko to, jak aktualnie czuje się pacjent, ale i jakie zachowania towarzyszyły mu w przeszłości. Może się okazać, że epizody hipomanii następowały po okresach depresji, co wskazuje na chorobę afektywną dwubiegunową. Pacjentom ze zdiagnozowaną hipomanią zaleca się przyjmowanie leków normotymicznych, czyli normalizujących nastrój. Do popularnych zalicza się karbamazepinę, walproiniany oraz sole litu. Często lekarz decyduje o włączeniu neuroleptyków. Jest to uzależnione od indywidualnego przypadku. Wraz z farmakoterapią standardowo włącza się psychoterapię jako metodę pomocniczą. Mowa tutaj głównie o psychoterapii poznawczo-behawioralnej. Kluczowe jest, aby terapeuta skupił się na aktualnych problemach i objawach chorego.
Udostępnij
Podoba Ci się ten artykuł?
Powiązane tematy:
Polecamy
„Jak się żyje w szpitalu psychiatrycznym, na oddziale zamkniętym? Trochę jak w małej wiosce, gdzie wszyscy się znają i wiele ich łączy” – mówi Krystyna Piątkowska
Uważano, że jest karą za zepsucie moralne. Chorym podawano opium i kamienie szafiru. Jak kiedyś leczono dnę moczanową
Aktywność może być praktykowana nie po to, żeby „wyglądać”, a żeby „się czuć” – dobrze i zdrowo. Jak nie zrezygnować z siłowni po miesiącu
