Katarakta nazywana zaćmą jest jedną z najczęstszych chorób oczu. To zmętnienie soczewki, które wywołuje zaburzenia w ostrości widzenia.
Najbardziej znaną odmianą jest zaćma starcza, która dosięga osób po 50. roku życia. Jej objawy to: zamglone widzenie, problemy z widzeniem w jasnym świetle, szybkie męczenie się oczu, zniekształcone postrzeganie przedmiotów. Choroba związana jest z upływem lat – zmianie ulega równowaga biochemiczna i osmotyczna. Oznacza to utratę przejrzystości soczewek wskutek nieodpowiedniego nawodnienia w zewnętrznych jej warstwach.
Zmianom chorobowym nie towarzyszą wyraźne objawy, dlatego rzadko bywa zauważana w początkowej fazie. Zwłaszcza gdy dotyczy tylko jednego oka.
Mniej powszechna jest powstała na skutek zaburzeń rozwoju oka w pierwszych miesiącach życia płodowego zaćma wrodzona. Przyczyną mogą być przebyte w trakcie ciąży choroby matki (różyczka, żółtaczka zakaźna, grypa) lub uwarunkowania genetyczne. U części dzieci występuje oczopląs. Można także zaobserwować odruch oczno-palcowy. Polega on na częstym przyciskaniu gałki ocznej piąstką lub palcami. Zaćma wrodzona rozwija się w jednym oku lub w obu. Ujawnia się zaraz po urodzeniu lub dopiero w wieku szkolnym.
Zaćma może być także powikłaniem po różnych chorobach oka, takich jak stany zapalne, jaskra czy odwarstwienia siatkówki. Zdarza się też w przebiegu niektórych chorób ogólnych, np. cukrzycy.
Istnieją leki przeciwkataraktowe, które są podawane w postaci kropli we wstępnym okresie rozwoju choroby. Mogą one doprowadzić do zahamowania rozwoju zaćmy. Większość przypadków zostaje wykryta po całkowitym zmętnieniu soczewki. W takich sytuacjach konieczne jest leczenie chirurgiczne. Operacja polega na usunięciu zmętnionej soczewki i zastąpieniu jej sztuczną. W szczególnych przypadkach usunięta soczewka bywa także zastępowana silnymi skupiającymi okularami lub soczewkami kontaktowymi.
Podoba Ci się ten artykuł?
