Leukocytoza (podwyższone stężenie białych krwinek) – czego może być objawem?

Leukocytoza, czyli podwyższona ilość białych krwinek to bardzo ważny parametr naszego organizmu. Może on świadczyć o wielu dolegliwościach. Czym dokładnie jest leukocytoza, jakie ma przyczyny, normy i jak przebiega jej leczenie?

Leukocytoza – czym jest?

Leukocytoza to zwiększenie ilości białych krwinek w krwiobiegu. Podwyższona ilość leukocytów we krwi wskazywać może na infekcje, jak i na poważniejsze choroby takie jak białaczka. Występuje kilka typów leukocytozy, które mają inną postać i świadczą o innych chorobach. W krwi występują: monocyty, neutrofile, limfocyty, eozynofile i bazofile — które nazywane są leukocytami. Dopiero dokładne ich zbadanie może określić podwyższony poziom danego leukocytu i określić chorobę, na którą cierpi dana osoba. Leukocytoza może występować w organizmie człowieka i być spowodowana zarówno błahymi przyczynami, jak i poważnymi chorobami.

Leukocytoza – rodzaje

Pierwszym rodzajem leukocytozy jest monocytoza. Jest to podwyższony poziom monocytów, który pojawia się po usunięciu śledziony oraz podczas zakażeń bakteryjnych, wirusowych, czy też spowodowany pierwotniakami. Monocytoza może być również objawem nowotworów, choroby Leśniowskiego – Crohna, reumatologicznego zapalenia stawów (RZS) czy marskości wątroby. Limfocytoza to drugi rodzaj leukocytozy. Cechą charakterystyczną jest podwyższenie poziomu limfocytów. Zwiększone stężenie wskazuje na przebytą infekcję, obecny stan zapalny, zakażenie wirusowe lub bakteryjne – takie jak błonica, gruźlica czy kiła. Jeśli normy tego leukocytu zostały przekroczone znacznie, może oznaczać to również białaczkę limfatyczną. Trzecim rodzajem leukocytozy jest Eozynofilia. Podwyższony poziom eozynofilów występuje w organizmie zdrowego człowieka po przebytej infekcji oraz może być objawem atopowego zapalenia skóry, astmy oskrzelowej, kataru siennego, czy dolegliwości alergicznych. Eozynofilia jest także obecna podczas choroby Addisona, AIDS, białaczki i nowotworów. Bazofilia to czwarty rodzaj leukocytozy. Dotyczy on bazofilów. Nadmiar przeważnie oznacza gruźlicę, chorobę Leśniowskiego – Crohna czy białaczkę szpikową. Ostatnim — piątym typem leukocytozy jest Neutrofilia. Leukocyty tego typu stanowią najliczniejszą grupę we krwi człowieka. Stężenie ich może być podwyższone podczas stresu, w ciąży, po jedzeniu, ale też podczas chorób autoimmunologicznych czy białaczki.

Leukocytoza – normy, badanie i leczenie

Leukocytozę diagnozuje się poprzez badanie morfologii krwi. W wynikach badań znajduje się określenie stężenia poszczególnych leukocytów. Prawidłowe stężenie leukocytów we krwi to 60% – 70% neutrofili, 20% – 48% limfocytów, 4% – 8% monocytów, 2% – 4% eozynofili i 0% – 1% bazofili. Bardziej szczegółowym badaniem, które pozwala określić również wymiar krwinek, jest morfologia z rozmazem. Leukocytoza diagnozowana jest po przekroczeniu górnej granicy ilościowej. Może ona różnić się w zależności od laboratorium, ale przeważnie to 4000 – 10000 leukocytów na 1 mm3 krwi.

Leczenie leukocytozy różni się w zależności od rodzaju przekroczenia normy i opiera się na terapii danej choroby. Jeśli leukocytoza ma podłoże bakteryjne, leczy się ją antybiotykami.