Poznaj przyczyny, objawy i metody lecznicze stulejki u dzieci i dorosłych

Stulejka jest defektem anatomicznym, który polega na zbyt wąskim napletku, przez co zsunięcie go z żołędzi jest niemożliwe. Stulejkę można obserwować u dzieci, zdarza się również, że występuje u dorosłych. Najskuteczniejszą metodą leczniczą jest zabieg operacyjny. Im wcześniej zostanie wykonany, tym mniejsze ryzyko powikłań stulejki.

Stulejka stanowi defekt anatomiczny. Może on być wrodzony, ale zdarzają się także postaci nabyte. Można obserwować stulejkę u niemowlaka, jednak diagnozuje się też stulejkę u dorosłych. Zaburzenie anatomiczne polega na zwężeniu napletka do takiego stopnia, że niemożliwe jest zsunięcie go z żołędzi. Chociaż istnieją pewne nieinwazyjne sposoby leczenia stulejki, najskuteczniejszą i najszerzej stosowaną metodą jest zabieg operacyjny. Jest to drobna i bezpieczna procedura chirurgiczna. Może być wykonana w każdym wieku. W przypadku prawidłowego leczenia stulejki u dzieci nie wpływa ona na późniejsze życie seksualne oraz funkcję odprowadzania moczu.

Jak wygląda stulejka i jakie są jej przyczyny?

Stulejka polega na braku możliwości zsunięcia zwężonego napletka z żołędzi. Po urodzeniu u chłopców napletek jest przyklejony do żołędzi za pomocą mastki. Jest to oleista wydzielina, zawierająca złuszczone komórki nabłonka i florę bakteryjną. Około drugiego roku życia mastka powinna się wypłukiwać i umożliwiać zsunięcie napletka. Jeżeli nie można tej czynności wykonać u trzylatka, powinno stanowić to wskazanie do konsultacji lekarskiej. Można rozpoznać stulejkę wrodzoną, jednakże obecnie uważa się, że większa część przypadłości spowodowana jest zaniedbaniami higienicznymi w pielęgnacji u niemowląt płci męskiej. Ponadto na pojawienie się stulejki wpływają stany zapalne cewki moczowej, żołędzi i napletka. Poza tym do przyczyn stulejki u dorosłych, zwłaszcza u mężczyzn po 60. roku życia, zaliczamy niewyrównaną cukrzycę.

Stulejka – objawy nieprawidłowości anatomicznej

Objawy stulejki u dzieci dotyczą głównie zaburzeń związanych z oddawaniem moczu. Może występować dyskomfort, pieczenie lub ból w trakcie mikcji. Poza tym stwierdza się wypływ moczu cienką strugą oraz jego zaleganie pod napletkiem. Mogą pojawiać się nawracające stany zapalne dróg moczowych. Ponadto u dorosłych występują zaburzenia związane ze współżyciem płciowym, gdyż przy stosunku może pojawić się ból.

Leczenie wady u dzieci

W każdym przypadku podejrzenia stulejki powinna mieć miejsce konsultacja u lekarza (urologa lub chirurga dziecięcego), który wskaże najlepszy sposób leczenia.

Jeżeli stulejka nie stanowi dużej wady, a napletek częściowo daje się zsuwać z żołędzi, lekarz może rozpocząć leczenie stulejki od zastosowania odpowiedniej maści. Preparaty te zawierają sterydy, które regularnie stosowane mogą doprowadzić do odklejenia się napletka. Najczęściej jednak nie usuwają problemu całkowicie i konieczna jest operacja stulejki. U dzieci wykonywana jest zawsze w znieczuleniu ogólnym. Przy stulejce zabieg polega na poszerzeniu ujścia napletka, tak aby możliwe było swobodne zsuwanie go z żołędzi, lub na całkowitym usunięciu napletka – potocznie jest to zwane obrzezaniem. Po zabiegu stulejki ważne jest prawidłowe dbanie o zoperowaną okolicę. Szczególnie istotne są dwa pierwsze tygodnie po operacji stulejki. Konieczne jest noszenie opatrunku utrzymującego penisa w pozycji do góry. Można to osiągnąć np. przez użycie plastra przyklejonego do brzucha. Ważne jest również stosowanie maści łagodzących i nawilżających, a także prawidłowa higiena wrażliwej okolicy.

Usuwanie stulejki u dorosłych

Stulejka u dorosłych ma postać nabytą i związana jest najczęściej z niewłaściwą higieną podczas mycia penisa. Wskutek nieprawidłowej higieny i zalegania resztek moczu i bakterii dochodzi do nawracających stanów zapalnych, które mogą powodować powstawanie zrostów i blizn zwężających napletek. Leczenie stulejki praktycznie zawsze wymaga zabiegu. Najczęściej wykonuje się go w znieczuleniu ogólnym, jednak możliwy jest także zabieg w znieczuleniu miejscowym. Po operacji zakładany jest opatrunek, który utrzymuje penisa w pozycji pionowej, gdyż to zmniejsza obrzęk pooperacyjny. Pierwszy opatrunek zakładany jest w szpitalu, a pacjent otrzymuje instrukcje, jak wykonywać opatrunki samodzielnie w warunkach domowych. Pierwsze dwa tygodnie wymagają starannej dbałości o penisa, aby jak najmniej urażać operowane struktury. Czasem zalecane są antybiotyki i leki przeciwbólowe – decyduje o tym lekarz. Po pełnym wygojeniu i usunięciu szwów można rozpocząć rehabilitację penisa (odwodzenie i przywodzenie napletka, zgodnie z instruktażem lekarza urologa). Ponadto przez miesiąc od zabiegu przeciwwskazane jest współżycie płciowe.