WZW G – objawy i leczenie wirusowego zapalenia wątroby

WZW typu G to ostra choroba zakaźna wątroby wywoływana przez dwa typy wirusów, które zostały wykryte pod koniec ubiegłego wieku. Ze względu na częsty bezobjawowy przebieg i współistnienie WZW typu G z innymi wirusowymi chorobami zapalnymi wątroby, schorzenie to wciąż nie zostało do końca poznane. Jak objawia się wirusowe zapalenie wątroby typu G i kto jest szczególnie narażony na zakażenie?

Co to jest wirusowe zapalenie wątroby typu G?

Wirusowe zapalenia wątroby typu G (HGV), określane również skrótem GBV-C to choroba przenoszona przez krew. Schorzenie to często występuje jako koinfekcja w zakażeniach wywoływanych przez wirusy zapalenia wątroby typu B, C i D oraz ludzki wirus niedoboru odporności (HIV). Do zakażenia dochodzi drogą seksualną, okołoporodową i poporodową. Wyższe ryzyko zarażenia wirusem HGV występuje u osób:

• zażywających narkotyki,
• narażonych na kontakt z krwią lub produktami krwiopochodnymi,
• hemodializowanych,
• korzystających z salonów tatuażu, piercingu i akupunktury,
• narażonych na kontakt z zanieczyszczonymi maszynkami i szczoteczkami do zębów,
• z upośledzoną odpornością,
• homoseksualnych,
• posiadających wielu partnerów seksualnych.

Zapalenie wątroby typu G wywołują dwa typy wirusów GB-C (HGBV-C) oraz G (HGV), odkryte w latach 90. XX wieku. Są to jednoniciowe wirusy RNA składające się z około 9400 nukleotydów, odlegle spokrewnione z wirusowym zapaleniem wątroby typu C
(HCV). Częstość infekcji WZW typu G w Stanach Zjednoczonych wynosi od jednego do dwóch proc. GBV-C jest wykrywany we wszystkich grupach etnicznych.

Objawy WZW typu G

Okres inkubacji wirusa pozostaje nieznany, ale badania naukowe wskazują na to, iż RNA HGV może zostać wykryte po około dwóch tygodniach od ekspozycji na patogen. Większość infekcji WZW typu G przebiega bezobjawowo. Jeśli wystąpią symptomy choroby, mają one łagodny charakter i przypominają objawy ostrego wirusowego zapalenia wątroby. WZW typu G może przebiegać z żółtaczką, gorączką, nudnościami i wymiotami oraz utratą apetytu.

Jeśli WZW typu G towarzyszy WZW typu C, nie wpływa na ciężkość wirusowego zapalenia wątroby typu C. U osób z obniżoną odpornością zakażenie może utrzymywać się przez bliżej nieokreślony czas, natomiast u osób immunokompetentnych bardzo często ustępuje.

Diagnostyka i leczenie WZW G

W rozpoznawaniu WZW G wykorzystuje się metodę PCR, czyli reakcję łańcuchową polimerazy. Jest to jedyny dostępny test służacy do wykrywania choroby. Testy serologiczne nie są stosowane w tym typie zapalenia wątroby. Zapalenie wątroby typu G u 75 proc. pacjentów przebiega z prawidłowymi parametrami biochemicznymi.

W leczeniu WZW typu G wykorzystuje się interferon. Skuteczność leku jest podobna jak w przypadku wirusowego zapalenia wątroby typu C. W badaniach zaobserwowano, iż podawanie α-interferonu (α-IFN) pacjentom w dawce 3 000–000 IU trzy razy w tygodniu przez sześć miesięcy spowodowało normalizację aktywności enzymu wątrobowego aminotransferazy alaninowej AlAT w surowicy u 18-40 proc. pacjentów, a sześć miesięcy po zakończeniu leczenia u 55-57 proc. pacjentów występowały utrzymujące się odpowiedzi biochemiczne i przeciwwirusowe.

Powikłania wirusowego zapalenia wątroby typu G nie zostały dotąd zbadane, dlatego wpływ choroby na rozwój marskości wątroby i raka wątrobowokomórkowego (HCC) są nieznane. Interesujący jest natomiast fakt, iż u osób z HIV obecność wirusa GBV-C prawdopodobnie zmniejsza śmiertelność i prowadzi do wzrostu skuteczności terapii przeciwwirusowej.

WZW typu G – profilaktyka

Nie istnieje szczepionka chroniąca przed wirusowym zapaleniem wątroby typu G. Jedyne działania prewencyjne obejmują zabezpieczanie rąk rękawiczkami ochronnymi oraz stosowanie sterylnych narzędzi. Należy dezynfekować wszystkie przedmioty, które mogą mieć kontakt z krwią i materiałami krwiopochodnymi oraz nie udostępniać przedmiotów osobistych, takich jak żyletki i szczoteczki do zębów. Rany i skaleczenia na skórze powinno się zabezpieczyć plastrem, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się zakażonej krwi. Pacjenci powinni być świadomi wysokiego ryzyka przenoszenia się wirusa drogą płciową w przypadku braku stosowania zabezpieczenia.

Bibliografia:

1. Vasiliy Ivanovich Reshetnyak i wsp., „Hepatitis G virus”, World J Gastroenterol 2008 August 14; 14(30): 4725-4734.
2. „Hepatitis G”, Community and Public Health, ,2017
3. Bhattarai N, Stapleton JT,  „GB virus C: the good boy virus?”,  Trends Microbiol. 2012, 20(3):124-30.