Entezopatia obejmuje zmiany mogące pojawić się przy wielu chorobach kostno-stawowych. Wynika ze stanu zapalnego, któremu towarzyszy ból zlokalizowany w obszarze zajętego chorobowo przyczepu oraz osłabienie całej struktury.
Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami
Entezopatia może dotyczyć wielu ścięgien i powstaje na skutek przeciążeń, mikrourazów oraz naprężeń. Dochodzi wówczas do naderwania ścięgna, co niesie za sobą silny ból (występujący zazwyczaj w trakcie i po wysiłku fizycznym) oraz stan zapalny. Ponadto typowymi objawami np. entezopatii rzepki są obrzęki, a także osłabienie mięśni.
W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję:
Gdzie obserwuje się entezopatie?
Entezopatie dotykają głównie osób zawodowo narażonych na przeciążenia niektórych partii mięśni – sportowców i osób wykonujących w pracy schematyczne ruchy (informatycy, pracownicy na taśmie). Do najczęściej diagnozowanych zalicza się:
- entezopatię ścięgna Achillesa,
- przykurcz Dupuytrena (dotyczy rozcięgna dłoniowego),
- zapalenie nadkłykcia bocznego (znane szerzej jako łokieć tenisisty),
- zapalenie nadkłykcia przyśrodkowego (znane jako łokieć golfisty),
- entezopatię biodra,
- chorobę de Quervaina (dotyczącą pochewki ścięgnistej prostowników palców),
- zakleszczające zapalenie ścięgna,
- entezopatię więzadła rzepki (kolano skoczka),
- zespół krętarzowy,
- zapalenie ścięgna piętowego.
Przyczyny entezopatii
Przyczyn pojawiania się entezopatii może być wiele. Wynikają one z przewlekłych przeciążeń oraz niewielkich urazów ścięgna powstających na skutek monotonnego wykonywania napinań i ruchów. Tworzące się stany zapalne doprowadzają do niszczenia oraz rozrywania włókienek ścięgna i chrząstki w miejscu przyczepu. Entezopatia np. rozcięgna podeszwowego lub kolana czy barku może częściej rozwijać się u osób z zaburzoną biomechaniką stawów bądź wrodzonymi wadami budowy kości i stawów. Do czynników predysponujących zaliczają się również brak rozgrzewki przed treningiem lub zbyt intensywny trening. Często wspomina się także o czynnikach psychologicznych, które mogą mieć swoje odbicie w mechanizmie nadmiernego napięcia mięśni.
Zobacz także
Jak rozpoznaje się entezopatię?
W przebiegu entezopatii obserwuje się osłabioną wydolność ścięgien. Możliwymi następstwami takiego urazu są: silny, przeszywający ból pojawiający się w trakcie wykonywania ruchu lub tuż po nim, obrzęki oraz tkliwość w miejscu urazu, promieniowanie bólu w najbliższe okolice, trzeszczenie w ścięgnach, uczucie uciekania stawu, wyczuwalne palcami pogrubienie ścięgna lub obecność guzków, problemy z wykonywaniem codziennych prac manualnych (w tym chodzenie czy kucanie) oraz widoczne osłabienie, a nawet zanik mięśni.
Entezopatia – leczenie
Objawów bólowych nie wolno lekceważyć i należy jak najszybciej udać się do lekarza specjalisty, który zleci wykonanie badania ultrasonograficzne (USG). Ma ono na celu wizualizację ubytków w ścięgnach pacjenta. Aby diagnoza była bardziej rzetelna, lekarze decydują się również na wykonanie dodatkowych badań rentgenowskich (RTG). Za ich pomocą można wykryć złogi wapniowe. Zachowawczo można chłodzić bolące miejsce za pomocą zimnych okładów, np. woreczka z lodem owiniętego w bawełniany ręcznik. Aby zminimalizować dolegliwości bólowe, standardowo podaje się niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ). Z lekarzem należy skonsultować, czy istnieje potrzeba noszenia stabilizatora, który usztywni zajęty chorobowo staw. Przed większym wysiłkiem lub treningiem bolące miejsce można posmarować maścią rozgrzewającą. Czasami, w poważniejszych przypadkach, podaje się choremu zastrzyki do chorego stawu lub sterydy.
Entezopatie mają tendencję do nawracania. W związku z tym leczenie obejmuje również fizjoterapię. W leczeniu dolegliwości bólowych i działania przeciwzapalnego z powodzeniem stosuje się jonoforezę, krioterapię oraz magnetoterapię. Dzięki technice zwanej diatermią krótkofalową możliwa jest poprawa przepływu krwi oraz zmniejszenie napięcia mięśniowego. Za pomocą ultradźwięków lub fali uderzeniowej ułatwiony jest proces regeneracji tkanek miękkich. Z kolei metoda Mulligana oparta jest na połączeniu ruchów wykonywanych przez terapeutę z czynnym ruchem wykonywanym przez pacjenta. Popularną metodą stosowaną przez sportowców jest też taping – inaczej plastrowanie. Na miejsce zajęte chorobą przykleja się plastry wywierające mechaniczny ucisk. Innymi możliwościami są masaże rozluźniające lub poprzeczne.
Po ustąpieniu objawów silnego bólu zaleca się wykonywanie regularnych ćwiczeń fizycznych, które wpływają na wzmocnienie osłabionych chorobą mięśni. Rozciągają one i rozluźniają dotychczas przykurczone tkanki miękkie.
Najnowsze w naszym serwisie
Udostępnij
Podoba Ci się ten artykuł?
Powiązane tematy:
Polecamy
„Dla osoby głuchej język polski jest językiem obcym. We własnym kraju czujemy się jak obcokrajowcy” – mówi Zuzanna Szymańska z Akademii Młodych Głuchych
„Profesjonalna ofiara karmi się zainteresowaniem emocjonalnym i zaangażowaniem innych” – mówi Dominika Cwynar
Po operacji każdy poszedł za głosem swojego nowego serca, do innego domu. Jak kiedyś leczono: historia przeszczepów
