Terapia psychodynamiczna (długoterminowa)

Zbuntowani współpracownicy Freuda, m.in. Carl Gustaw Jung i Alfred Adler, stworzyli własne szkoły psychoanalityczne. Kolejni słynni freudowscy rewizjoniści to Erich Fromm, Otto Rank, Karen Horney, Harry S. Sullivan. Ich koncepcje obecnie nazywa się psychodynamicznymi.

Terapia psychodynamiczna – główne założenia

Psychodynamiczne rozumienie funkcjonowania człowieka zakłada, że naszymi wyborami kieruje w znacznym stopniu nieświadomość. Źródeł naszych udręk należy szukać w przeszłości, głównie w relacjach z ważnymi dla nas ludźmi we wczesnym dzieciństwie. Wymagająca lub nadopiekuńcza matka, pozamałżeńskie romanse rodziców, faworyzowanie jednego dziecka w rodzinie mają wpływ na nasze poczucie wartości, cele życiowe, relacje miłosne i pracę.

Terapia psychodynamiczna – dla kogo?

Dla nieśmiałych lub agresywnych, nieszczęśliwych w związkach lub w pracy, samotnych i pogubionych w życiu, uzależnionych od seksu, zakupów, używek, toksycznych relacji. Dla tych, którzy chcą się rozwijać i wykorzystywać w pełni swój talent i potencjał.

Terapia psychodynamiczna – cele i efekty

Jeżeli odkryjemy zapisane w dzieciństwie, a wyparte w dorosłym życiu mechanizmy wpędzające nas w depresję, uzależnienia, w nieudane relacje z „maminsynkami” i nieudacznikami czy toksycznymi przełożonymi, możemy je przepracować. Gdy nam się to uda, pozbędziemy się lęku, zaakceptujemy siebie, przestaniemy żyć w sposób mechaniczny, a zaczniemy funkcjonować zgodnie z naszymi świadomymi pragnieniami.

Terapia psychodynamiczna – ograniczenia

Podobne jak w przypadku psychoanalizy: długofalowa terapia może być początkowo owocna, jednak z czasem odkrywcze zwierzenia mogą zamienić się w pozbawione znaczenia opowieści o kłopotach codziennego życia. Istotnym niebezpieczeństwem terapii jest możliwość, że relacja z psychoterapeutą stanie się dla pacjenta najważniejszą relacją w jego życiu, jedynym źródłem ukojenia, zrozumienia i akceptacji. Terapeuta musi być wyczulony na manipulacje oraz tendencje pacjenta do nawiązania bliższej relacji, np. uczuciowej. W przeciwnym razie relacja pacjent – terapeuta może przybrać patologiczny wymiar, np. przekształcić się w relację intymną lub wrogą, co może unicestwić efekty terapeutyczne spotkań.

Terapia psychodynamiczna – metoda

Spotkania mają formę rozmowy twarzą w twarz z psychoterapeutą. Obie strony koncentrują się maksymalnie na relacji i otwartym dialogu. Dominuje atmosfera bezpieczeństwa, wsparcia, dyskrecji, zaufania. Kompetentny terapeuta dba o odpowiedni dystans i zachowanie zdrowych granic między nim a pacjentem. Kontakty mają charakter podobny do relacji klient – usługodawca, chory – lekarz.

Terapia psychodynamiczna – czas

Sesje trwają 50–60 min, przez co najmniej rok. Terapia może się jednak przedłużyć do kilku lat. Spotkania odbywają się 1–2 razy w tygodniu.