się ten artykuł?
Stulejka jest defektem anatomicznym, który polega na zbyt wąskim napletku, przez co zsunięcie go z żołędzi jest niemożliwe. Stulejkę można obserwować u dzieci, zdarza się również, że występuje u dorosłych. Najskuteczniejszą metodą leczniczą jest zabieg operacyjny. Im wcześniej zostanie wykonany, tym mniejsze ryzyko powikłań stulejki.
Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami
”Zuzanna Pujanek”
Stulejka stanowi defekt anatomiczny. Może on być wrodzony, ale zdarzają się także postaci nabyte. Można obserwować stulejkę u niemowlaka, jednak diagnozuje się też stulejkę u dorosłych. Zaburzenie anatomiczne polega na zwężeniu napletka do takiego stopnia, że niemożliwe jest zsunięcie go z żołędzi. Chociaż istnieją pewne nieinwazyjne sposoby leczenia stulejki, najskuteczniejszą i najszerzej stosowaną metodą jest zabieg operacyjny. Jest to drobna i bezpieczna procedura chirurgiczna. Może być wykonana w każdym wieku. W przypadku prawidłowego leczenia stulejki u dzieci nie wpływa ona na późniejsze życie seksualne oraz funkcję odprowadzania moczu.
Jak wygląda stulejka i jakie są jej przyczyny?
Stulejka polega na braku możliwości zsunięcia zwężonego napletka z żołędzi. Po urodzeniu u chłopców napletek jest przyklejony do żołędzi za pomocą mastki. Jest to oleista wydzielina, zawierająca złuszczone komórki nabłonka i florę bakteryjną. Około drugiego roku życia mastka powinna się wypłukiwać i umożliwiać zsunięcie napletka. Jeżeli nie można tej czynności wykonać u trzylatka, powinno stanowić to wskazanie do konsultacji lekarskiej. Można rozpoznać stulejkę wrodzoną, jednakże obecnie uważa się, że większa część przypadłości spowodowana jest zaniedbaniami higienicznymi w pielęgnacji u niemowląt płci męskiej. Ponadto na pojawienie się stulejki wpływają stany zapalne cewki moczowej, żołędzi i napletka. Poza tym do przyczyn stulejki u dorosłych, zwłaszcza u mężczyzn po 60. roku życia, zaliczamy niewyrównaną cukrzycę.
Stulejka – objawy nieprawidłowości anatomicznej
Objawy stulejki u dzieci dotyczą głównie zaburzeń związanych z oddawaniem moczu. Może występować dyskomfort, pieczenie lub ból w trakcie mikcji. Poza tym stwierdza się wypływ moczu cienką strugą oraz jego zaleganie pod napletkiem. Mogą pojawiać się nawracające stany zapalne dróg moczowych. Ponadto u dorosłych występują zaburzenia związane ze współżyciem płciowym, gdyż przy stosunku może pojawić się ból.
Zobacz także
Leczenie wady u dzieci
W każdym przypadku podejrzenia stulejki powinna mieć miejsce konsultacja u lekarza (urologa lub chirurga dziecięcego), który wskaże najlepszy sposób leczenia.
Jeżeli stulejka nie stanowi dużej wady, a napletek częściowo daje się zsuwać z żołędzi, lekarz może rozpocząć leczenie stulejki od zastosowania odpowiedniej maści. Preparaty te zawierają sterydy, które regularnie stosowane mogą doprowadzić do odklejenia się napletka. Najczęściej jednak nie usuwają problemu całkowicie i konieczna jest operacja stulejki. U dzieci wykonywana jest zawsze w znieczuleniu ogólnym. Przy stulejce zabieg polega na poszerzeniu ujścia napletka, tak aby możliwe było swobodne zsuwanie go z żołędzi, lub na całkowitym usunięciu napletka – potocznie jest to zwane obrzezaniem. Po zabiegu stulejki ważne jest prawidłowe dbanie o zoperowaną okolicę. Szczególnie istotne są dwa pierwsze tygodnie po operacji stulejki. Konieczne jest noszenie opatrunku utrzymującego penisa w pozycji do góry. Można to osiągnąć np. przez użycie plastra przyklejonego do brzucha. Ważne jest również stosowanie maści łagodzących i nawilżających, a także prawidłowa higiena wrażliwej okolicy.
Usuwanie stulejki u dorosłych
Stulejka u dorosłych ma postać nabytą i związana jest najczęściej z niewłaściwą higieną podczas mycia penisa. Wskutek nieprawidłowej higieny i zalegania resztek moczu i bakterii dochodzi do nawracających stanów zapalnych, które mogą powodować powstawanie zrostów i blizn zwężających napletek. Leczenie stulejki praktycznie zawsze wymaga zabiegu. Najczęściej wykonuje się go w znieczuleniu ogólnym, jednak możliwy jest także zabieg w znieczuleniu miejscowym. Po operacji zakładany jest opatrunek, który utrzymuje penisa w pozycji pionowej, gdyż to zmniejsza obrzęk pooperacyjny. Pierwszy opatrunek zakładany jest w szpitalu, a pacjent otrzymuje instrukcje, jak wykonywać opatrunki samodzielnie w warunkach domowych. Pierwsze dwa tygodnie wymagają starannej dbałości o penisa, aby jak najmniej urażać operowane struktury. Czasem zalecane są antybiotyki i leki przeciwbólowe – decyduje o tym lekarz. Po pełnym wygojeniu i usunięciu szwów można rozpocząć rehabilitację penisa (odwodzenie i przywodzenie napletka, zgodnie z instruktażem lekarza urologa). Ponadto przez miesiąc od zabiegu przeciwwskazane jest współżycie płciowe.
