Róża – choroba skórna, której nie wolno bagatelizować. Objawy i leczenie

Róża – to wbrew nazwie jedna z cięższych dolegliwości skórnych. Cechuje się szybkim postępowaniem i wieloma negatywnymi objawami. Często róża jest mylona z popularną różyczką, ale obydwie choroby nie mają ze sobą zbyt wielu punktów wspólnych i nie są ”spokrewnione”. 

Róża – czym jest ta choroba?

Róża to choroba zakaźna – dotyczy skóry oraz jej głębszych warstw. Zmiany skórne są zmianami zapalnymi i bolesnymi. Zmiany skórne występują na skórze twarzy oraz kończyn dolnych. Róża może rozwinąć się również do ostrzejszej postaci, w której rozprzestrzenia się w głąb tkanek. Choroba ta to dolegliwość o podłożu bakteryjnym i występuje poprzez zarażenie się paciorkowcami ß-hemolizującymi grupy A. Zaobserwowano już też zakażenia spowodowane gronkowcem złocistym. Róża najczęściej dotyka dzieci do 9 roku życia oraz osoby starsze, które ukończyły 60 rok życia. Aby choroba mogła wystąpić, muszą być spełnione konkretne warunki. Paciorkowce mogą wywoływać tę chorobę podczas skaleczeń, ukąszeń, obrzęku limfatycznego czy zbyt małego ukrwienia.

Róża – czynniki zwiększające ryzyko zachorowania

Oprócz typowych sytuacji, w których jesteśmy narażeni na zachorowanie na różę, istnieje też wiele czynników, które zwiększają prawdopodobieństwo zachorowania. Mogą być to skaleczenia podczas operacji, otarcia czy infekcje grzybicze stóp — dzięki którym bakterie mogą znacznie łatwiej przenikać do organizmu. Sytuacjami, które narażają nas na tę chorobę są AIDS, przeszczepy narządów, wrodzone upośledzenie odporności i owrzodzenia kończyn dolnych spowodowane cukrzycą i martwicą.

Róża – jak przebiega?

Przebieg choroby jest przebiegiem charakterystycznym, który wywołuje konkretne objawy i ma określony schemat. Choroba zatem pojawia się nagle. Towarzyszy jej gorączka nawet do 41 stopni Celsjusza. Pojawiają się również dreszcze oraz zmiany skórne polegające na obrzęku oraz zaczerwienieniu. Oprócz typowych miejsc występowania problemów skórnych, zmiany pojawiają się też rzadko na stopach czy dłoniach. Dane miejsce zaatakowane przez chorobę jest wyraźnie oddzielone. Ognisko choroby znajduje się pod warstwą skóry (jest ona napięta i błyszcząca). Często miejsce zapalenia ma nieregularny kształt. Podczas przebiegu choroby jednym z bardziej dokuczliwych objawów jest gromadzenie się płynu wysiękowego. W tym momencie mogą pojawić się pęcherze i świadczyć one będą o oddzielaniu się naskórka od reszty skóry. W rzadkich przypadkach pojawiają się też zmiany krwotoczne i może dochodzić do martwicy tkanek. Oprócz podstawowych i zauważalnych objawów u osoby chorej można zaobserwować podniesione CRP oraz OB i parametr leukocytozy.

Leczenie choroby przebiega w ściśle określonym schemacie. Osobie cierpiącej na tę dolegliwość podaje się antybiotyki przez ok. 7 – 10 dni. Gdy pojawiają się problemy z konkretnymi częściami skóry, pacjentowi wykonuje się specjalne kompresy, a rany smaruje się maścią ichtiolową. Osoba chora podczas choroby powinna dużo odpoczywać i przyjmować leki przeciwgorączkowe oraz przeciwdziałające dreszczom. Jeśli szczep paciorkowca jest odporny na typowe antybiotyki, leczenie może trwać nawet do 3 miesięcy i polegać będzie na przyjmowaniu specjalnych medykamentów — również antybiotyków.

Jak zapobiegać chorobie?

Choć choroba powstaje w nagły sposób. Istnieje kilka czynności, dzięki którym możemy zapobiegać jej powstaniu. Z pewnością będzie to leczenie grzybicy stóp. Aby uniknąć tej choroby, powinniśmy też leczyć przewlekłą niewydolność żylną oraz zakrzepicę żył głębokich. Pomocnym krokiem będzie też rzucenie palenia papierosów, systematyczne kontrolowanie cukru we krwi oraz poziomu cholesterolu czy unikanie i zapobieganie owrzodzeniom na dolnych kończynach.