Czy biopsja gruboigłowa boli? Przebieg, powikłania oraz cena zabiegu

Biopsja gruboigłowa to zabieg odbywający się ze znieczuleniem miejscowym polegający na pobraniu fragmentów tkanek ze zmiany powstałej między innymi w piersi czy wątrobie. Trafiają one następnie do badania histopatologicznego. Biopsja gruboigłowa to badanie stosunkowo bezpieczne, choć mogą zdarzyć się poważne powikłania.

Wykonanie biopsji gruboigłowej pomaga w różnicowaniu przyczyn chorób i wykluczeniu nowotworów. Czasami może wymagać kilkudniowego pobytu w szpitalu w celu obserwowania ewentualnych powikłań. Pacjent po kilku dniach od wykonania biopsji gruboigłowej wraca do sprawności fizycznej.

Biopsja gruboigłowa – jak wygląda?

Biopsja gruboigłowa to inwazyjny zabieg diagnostyczny. Polega on na pobraniu tkanki za pomocą grubej igły celem wykonania badania histopatologicznego pod mikroskopem przez specjalistę patologa. Struktury najczęściej poddawane biopsji cienkoigłowej w celu zidentyfikowania przyczyny zmian w ich strukturze to pierś, tarczyca, wątroba, prostata. W przypadku nowotworów biopsja gruboigłowa pozwala na ich różnicowanie oraz określenie stopnia zróżnicowania. Czasami wykonuje się ją po wcześniejszej biopsji cienkoigłowej. Zwykle badanie wykonuje się w trybie ambulatoryjnym. Czy biopsja gruboigłowa boli? Zabieg ten, choć nie należy do przyjemnych, nie jest bolesny. Zanim przystąpi się do nacięcia skóry, wykonuje się znieczulenie miejscowe. Badanie odbywa się się pod kontrolą USG lub rezonansu, by uwidocznić struktury znajdujące się w pobliżu miejsca, które ma być nakłute. Wszystko przeprowadza się w sterylnych warunkach. Przed wprowadzeniem igły przez skórę wykonuje się niewielkie nacięcie, a ze zmiany pobiera się fragment tkanki. Po wyjęciu igły zakłada się opatrunek uciskowy. Biopsja gruboigłowa mammotomiczna (inaczej biopsja gruboigłowa wspomagana próżnią) to specyficzny rodzaj biopsji piersi. Polega na pobraniu tkanek przez niewielkie cięcie na skórze. Możliwe jest zassanie fragmentów tkanek z różnych obszarów zmiany bez konieczności wyciągania igły. Biopsja gruboigłowa wątroby wykonywana jest w celu identyfikacji powodu zmian jej struktury – powiększenia, utrzymujących się badań laboratoryjnych wątroby, podejrzenia chorób metabolicznych, rozrostowych, marskości i innych, natomiast biopsja gruboigłowa prostaty wykonywana jest w celu diagnostyki raka prostaty.

Możliwe powikłania biopsji gruboigłowej

Choć powikłania biopsji gruboigłowej występują rzadko, należy o nich pamiętać. Może do nich dojść nawet w przypadku wykonywania zabiegu przez doświadczonego operatora. Powikłania biopsji gruboigłowej zależą od narządu, na którym wykonywany jest zabieg. Należą do nich:

• dolegliwości bólowe w miejscu wkłucia,
• obrzęk,
• krwiak w miejscu wkłucia,
• krwawienie lub krwotok,
• zakażenie, przedostanie się bakterii do krwi,
• nakłucie otaczających struktur: jamy opłucnej, płuca, dróg żółciowych,
• odczyn uczuleniowy po znieczuleniu.

W każdym przypadku wystąpienia powikłań po zabiegu należy skonsultować się z lekarzem wykonującym lub kierującym na biopsję w celu ich eliminacji i zapobiegnięcia dalszego ich rozwoju. Po biopsji gruboigłowej może pozostać niewielka blizna na skórze.

Koszty biopsji gruboigłowej

Biopsja gruboigłowa jest refundowana przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Badanie można wykonać również odpłatnie. Koszty biopsji gruboigłowej zależą od narządu, z którego ma być pobrana tkanka, od ośrodka, który ma ją wykonać oraz od wybranej metody. Przykładowo: standardowa biopsja gruboigłowa sutka kosztuje 200–800 zł, biopsja mammotomiczna 2000–3000 zł, biopsja gruboigłowa prostaty 500–1500 zł, a biopsja gruboigłowa wątroby 270 zł.

Wyniki – czas oczekiwania i interpretacja

Wyniki biopsji gruboigłowej nie są dostępne natychmiast – uzyskane tkanki należy odpowiednio przygotować do dalszego badania. Czas oczekiwania na wyniki wynosi zwykle od kilku dni do 3 tygodni.

Wyników biopsji gruboigłowej nie należy oceniać samodzielnie, ich prawidłową interpretacją zajmuje się lekarz prowadzący. W przypadku biopsji gruboigłowej piersi na wyniku, oprócz rozpoznania histopatologicznego, zwykle podany jest także stopień ekspresji receptorów hormonalnych, który ma znaczenie przy planowaniu dalszego leczenia.