Nagła głuchota to upośledzenie słuchu, która pojawia się znienacka. Może dotyczyć jednego lub obu uszu. Czasem trudno jest zidentyfikować przyczynę. Przy głuchocie dźwięk przestaje być przekształcany w impulsy nerwowe, które powinny dotrzeć do mózgu. Utrata słuchu może być lekka i nawet niezauważona bądź całkowita.
Czym jest nagła głuchota?
Nagła głuchota to – jak wskazuje nazwa – niespodziewana utrata słuchu. Jest także określana mianem „zawału ucha”, pojawia się u 40-100 na 100 000 osób każdego roku. W 90 proc. przypadków jest to nagła głuchota jednego ucha. Może mieć różne stopnie zaawansowania. Objawy zwiększają się do 3 dni od pojawienia się problemu.
Nagła głuchota – przyczyny
Nagła głuchota najczęściej wynika z zaburzeń w obrębie naczyń krwionośnych ucha wewnętrznego – niedokrwienie komórek powoduje niedosłuch. Często jest ona efektem infekcji wirusowych ucha wewnętrznego, a więc:
- świnki,
- grypy,
- cytomegalii,
- ospy wietrznej,
- opryszczki,
- półpaśca.
Infekcje wirusowe wywołują również zaburzenia mikrokrążenia, które uszkadzają słuch. Mogą one zaatakować jedynie komórki ślimaka – wówczas pojawiają się szumy uszne i lekkie uszkodzenie słuchu. Zdarza się jednak, że uszkadzają one narząd równowagi, wówczas utracie słuchu towarzyszą zawroty głowy, zaburzenia równowagi, a także nudności oraz wymioty. Zdarza się, że u takiego pacjenta występuje oczopląs.
Istnieją pewne czynniki ryzyka, które mogą wpłynąć na powstanie nagłej głuchoty. Należą do nich:
- urazy głowy,
- urazy ucha,
- ostre zakażenia,
- leki ototoksyczne,
- przebywanie w hałasie przez długi czas,
- czynniki genetyczne,
- otoskleroza,
- przewlekłe zapalenie uszu,
- uszkodzenia wirusowe.
Głuchota może być również symptomem innych, utajonych chorób, takich jak:
- stwardnienie rozsiane,
- udar móżdżkowy,
- zaburzenia hematologiczne,
- choroba Meniere’a,
- zaburzenia autoimmunologiczne,
- nerwiak nerwu słuchowego.
Przyczyną utraty słuchu bywa też reaktywacja zakażenia kiłowego u pacjentów z wirusem HIV. Nagła głuchota idiopatyczna to taki rodzaj głuchoty, której przyczyny są nieznane.
W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję:
Objawy utraty słuchu
Jakie są objawy głuchoty? Osoba, która się z nią zmaga, ma niedosłuch i słyszy dźwięki w inny, zmieniony sposób. Słyszy otoczenie ciszej – jednym lub dwoma uszami. Zarówno ludzkie głosy, jak i muzyka brzmią inaczej, obco. Może pojawić się uczucie słyszenia jak przez watę lub słyszenia podwójnego. Osoba, którą dopadła nagła głuchota ucha, ma problemy ze znalezieniem źródła dźwięku, nie wie, skąd on pochodzi. Czasem pojawia się u niej uczucie drętwienia ucha wokół małżowiny usznej bądź też uczucie ucisku. Nierzadko występuje też szumienie w uszach, natomiast sporadycznie dochodzi do zawrotów głowy.
Nagła głuchota – leczenie
Jeśli zauważysz u siebie nagłą głuchotę, koniecznie zgłoś się na SOR. Im wcześniej to zrobisz, tym większa szansa na rozwiązanie problemu. Najlepsze efekty osiąga się w ciągu doby od zauważenia objawów. Na początku – niezależnie od tego, czy jest to nagła głuchota na jedno ucho, czy też na oba – laryngolog przeprowadza wywiad z pacjentem. Następnie wykonuje badanie przedmiotowe, audiologiczne i endoskopowe. Sprawdza również ciśnienie krwi, a jeśli jest taka potrzeba, zleca kolejne badania, np. tomografię komputerową.
Istnieje kilka podstawowych metod, które pomagają pokonać problem związany z nagłą utratą słuchu. Najczęściej podaje się glikokortykosteroidy – miejscowo, do jamy bębenkowej, bądź ogólnie. Stosuje się również środki, które rozszerzają naczynia – dzięki nim poprawia się mikrokrążenie w uchu. Jeśli lekarz podejrzewa infekcję, proponuje leki przeciwwirusowe. Osoby z chorobą zakrzepowo-zatorową leczy się z kolei przy użyciu leków przeciwzakrzepowych. W terapii farmakologicznej stosuje się również leki moczopędne oraz enfolimfy. Najczęściej leczenie nagłej głuchoty trwa od 10 do 15 dni.
Rokowania przy nagłej głuchocie
Rokowania przy nagłej głuchocie są różne, w 65 proc. przypadków słuch jednak wraca do normy. Istotne jest jednak to, aby zgłosić lekarzowi problem jak najszybciej. Rokowania bywają niekorzystne najczęściej u osób starszych oraz tych, które późno zgłosiły się do lekarza.
Źródła:
- https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3018969/
- https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4040829/
- https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5359093/
- https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5818684/
Spodobał Ci się artykuł? Poleć go znajomym!
Zobacz także
Podoba Ci się ten artykuł?
Powiązane tematy:
Polecamy
Gdy ich bliscy chorują, oni sami są cichymi pacjentami. Tak w Polsce wygląda opieka nad osobami ze schizofrenią
„Budzę się i jem, by móc znowu zasnąć”, czyli czym jest zespół nocnego jedzenia (NES). Rozmowa z psycholożką zdrowia Agnieszką Węgiel
„Nie jesteśmy w stanie odróżnić klinicznie depresji poporodowej od fazy niedoczynności poporodowego zapalenia tarczycy” – mówi dr Dorota Wakuła
