Depresja endogenna jest specyficzną chorobą, ponieważ nie powstaje na skutek traumatycznych przeżyć z przeszłości. W przypadku tego rodzaju depresji przyczyną zachorowania jest nieprawidłowa czynność neuroprzekaźników w ośrodkowym układzie nerwowym. W leczeniu depresji endogennej stosuje się leki przeciwdepresyjne i terapię behawioralno-poznawczą.
Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami
Depresja endogenna może dotknąć każdego. Nie istnieją w tym przypadku czynniki zewnętrzne, które są odpowiedzialne za rozwój choroby. Na zachorowanie narażeni są wszyscy, nawet ludzie pozornie szczęśliwi, którzy mają poukładane życie. Żeby poradzić sobie z depresją endogenną, konieczne jest farmakologiczne uzupełnienie niedoboru neuroprzekaźników.
Depresja endogenna – przyczyny
Depresja endogenna określana jest mianem depresji znikąd. Jej objawy są gwałtowne i pojawiają się bez konkretnej przyczyny. W większości przypadków są niezrozumiałe dla osób bliskich, którzy mają na co dzień styczność z chorym. Osobom zdrowym wydaje się, że choremu niczego nie brakuje i nie ma powodów, aby chorować na depresję.
Za czynnik sprawczy predysponujący do zachorowania uważa się niedobór serotoniny w mózgu. W związku z tym u chorego pojawiają się zaburzenia na tle nerwowym i psychicznym, którym towarzyszą objawy somatyczne niemające odzwierciedlenia w faktycznym stanie zdrowia. Krótko mówiąc: chory uważa, że coś mu dolega, a w rzeczywistości jest zupełnie zdrowy.
W depresji endogennej przyczyny zachorowania mogą być również genetyczne. Osoby, u których w rodzinie wystąpiły w przeszłości przypadki depresji lub samobójstw, są bardziej podatne na zachorowanie.
W przestrzeni zakupowej HelloZdrowie znajdziesz produkty polecane przez naszą redakcję:
Depresja endogenna – objawy ze strony psychiki
Charakterystycznym objawem, który stale pojawia się w depresji endogennej, jest odrealnienie. Chory notorycznie błądzi myślami gdzieś indziej i trudno złapać z nim kontakt. Inne objawy depresji endogennej to:
- ciągly smutek;
- apatia i drażliwość;
- zdenerwowanie i pojawiające się w związku z tym wybuchy złości;
- niska samoocena;
- uczucie beznadziejności i bezsensu;
- obojętność;
- przewlekłe zmęczenie;
- kłopoty z potencją;
- zaburzenia łaknienia;
- bezsenność lub nadmierna senność;
- niechęć do przebywania w towarzystwie innych osób;
- zespół natręctw.
Chory z depresją endogenną bardzo często myśli o śmierci. U 10 % osób ten rodzaj depresji skutkuje próbami samobójczymi.
Depresja endogenna – objawy somatyczne
U niektórych chorych na depresję endogenną mogą się pojawić objawy somatyczne. Fizyczne symptomy depresji są porównywane do objawów chorób zupełnie niezwiązanych z układem nerwowym. U chorego manifestują się one w postaci nieprawidłowości w funkcjonowaniu jednego z organów lub układów w organizmie.
Objawy somatyczne:
- przyspieszone bicie serca;
- bóle w klatce piersiowej;
- dolegliwości żołądkowe;
- bóle kości, mięśni i stawów;
- bóle głowy, migreny;
- zaburzenia neurologiczne;
- zaburzenia miesiączkowania u kobiet;
- różnego rodzaju wysypki na skórze.
Somatyczne objawy depresji, które występują u chorego, mają zamaskować przed innymi ludźmi problemy związane z chorobą. Jednym słowem, jest to pewien rodzaj masek, które „zakłada” osoba chora, żeby ukryć depresję. To właśnie stąd wzięło się określenie depresja maskowana.
Zobacz także
Depresja endogenna – leczenie
Depresję endogenną leczy się praktycznie tak samo jak inne postaci depresji, wykorzystując psychoterapię i farmakoterapię. Stosowanie samych leków może być niewystarczające, aby chory powrócił do zdrowia.
Mimo że psychoterapia jest długotrwała, może przynieść choremu tylko same korzyści. Uczęszczanie na zajęcia pomoże mu poradzić sobie z trudami dnia codziennego i nauczy, jak zapobiegać nawrotom choroby. Spotkania z psychoterapeutą mogą się odbywać indywidualnie lub w grupie. Zajęcia tego typu są organizowane w poradniach zdrowia psychicznego. Najczęściej stosowaną i najbardziej skuteczną formą terapii jest terapia behawioralno-poznawcza.
Leczenie farmakologiczne jest traktowane jako wspomagające. Stosowane leki mają zwiększyć ilość neuroprzekaźników w mózgu. Takie właściwości mają inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne. Preparaty tego typu to silne środki psychotropowe, dostępne tylko na receptę. Może je wypisać lekarz psychiatra. Dzięki nim chory ma lepszy nastrój i jest mniej nerwowy. Pierwsze efekty leczenia można zauważyć mniej więcej po 2 tygodniach. Kuracja lekami trwa kilka miesięcy.
Najnowsze w naszym serwisie
Trening EMS – na czym polega? Elektrostymulacja czy siłownia?
Ukruszony ząb – przyczyny, leczenie i koszty. Co zrobić, gdy ukruszona jest jedynka?
Kariotyp – co to jest, jak i kiedy należy zbadać nasz zestaw chromosomów?
Swędzące powieki – przyczyny, diagnostyka, sposoby leczenia
Udostępnij
Podoba Ci się ten artykuł?
Powiązane tematy:
Polecamy
„Myśli mają potężną moc, ale nie magiczną. Afirmacje i medytacja nas nie wyleczą”. O prawie przyciągania i pseudopsychologii mówi Zuzanna Butryn
„Ważny jest ruch, ale równie istotne jest to, jaki on pozostawia w nas ślad”. O Metodzie Feldenkraisa i edukacji ruchowej jako drogi do samopoznania mówi Marta Górna-Wiszniewska
„Ludzie z zewnątrz mogą myśleć, że to są błahe rzeczy. A były takie momenty, że naprawdę chciałam skoczyć pod metro…” – mówi 30-letnia Alina, cierpiąca na dysmorfofobię
