Depresja endogenna jest specyficzną chorobą, ponieważ nie powstaje na skutek traumatycznych przeżyć z przeszłości. W przypadku tego rodzaju depresji przyczyną zachorowania jest nieprawidłowa czynność neuroprzekaźników w ośrodkowym układzie nerwowym. W leczeniu depresji endogennej stosuje się leki przeciwdepresyjne i terapię behawioralno-poznawczą.
Nasze teksty zawsze konsultujemy z najlepszymi specjalistami
Depresja endogenna może dotknąć każdego. Nie istnieją w tym przypadku czynniki zewnętrzne, które są odpowiedzialne za rozwój choroby. Na zachorowanie narażeni są wszyscy, nawet ludzie pozornie szczęśliwi, którzy mają poukładane życie. Żeby poradzić sobie z depresją endogenną, konieczne jest farmakologiczne uzupełnienie niedoboru neuroprzekaźników.
Depresja endogenna – przyczyny
Depresja endogenna określana jest mianem depresji znikąd. Jej objawy są gwałtowne i pojawiają się bez konkretnej przyczyny. W większości przypadków są niezrozumiałe dla osób bliskich, którzy mają na co dzień styczność z chorym. Osobom zdrowym wydaje się, że choremu niczego nie brakuje i nie ma powodów, aby chorować na depresję.
Za czynnik sprawczy predysponujący do zachorowania uważa się niedobór serotoniny w mózgu. W związku z tym u chorego pojawiają się zaburzenia na tle nerwowym i psychicznym, którym towarzyszą objawy somatyczne niemające odzwierciedlenia w faktycznym stanie zdrowia. Krótko mówiąc: chory uważa, że coś mu dolega, a w rzeczywistości jest zupełnie zdrowy.
W depresji endogennej przyczyny zachorowania mogą być również genetyczne. Osoby, u których w rodzinie wystąpiły w przeszłości przypadki depresji lub samobójstw, są bardziej podatne na zachorowanie.
Depresja endogenna – objawy ze strony psychiki
Charakterystycznym objawem, który stale pojawia się w depresji endogennej, jest odrealnienie. Chory notorycznie błądzi myślami gdzieś indziej i trudno złapać z nim kontakt. Inne objawy depresji endogennej to:
- ciągly smutek;
- apatia i drażliwość;
- zdenerwowanie i pojawiające się w związku z tym wybuchy złości;
- niska samoocena;
- uczucie beznadziejności i bezsensu;
- obojętność;
- przewlekłe zmęczenie;
- kłopoty z potencją;
- zaburzenia łaknienia;
- bezsenność lub nadmierna senność;
- niechęć do przebywania w towarzystwie innych osób;
- zespół natręctw.
Chory z depresją endogenną bardzo często myśli o śmierci. U 10 % osób ten rodzaj depresji skutkuje próbami samobójczymi.
Depresja endogenna – objawy somatyczne
U niektórych chorych na depresję endogenną mogą się pojawić objawy somatyczne. Fizyczne symptomy depresji są porównywane do objawów chorób zupełnie niezwiązanych z układem nerwowym. U chorego manifestują się one w postaci nieprawidłowości w funkcjonowaniu jednego z organów lub układów w organizmie.
Objawy somatyczne:
- przyspieszone bicie serca;
- bóle w klatce piersiowej;
- dolegliwości żołądkowe;
- bóle kości, mięśni i stawów;
- bóle głowy, migreny;
- zaburzenia neurologiczne;
- zaburzenia miesiączkowania u kobiet;
- różnego rodzaju wysypki na skórze.
Somatyczne objawy depresji, które występują u chorego, mają zamaskować przed innymi ludźmi problemy związane z chorobą. Jednym słowem, jest to pewien rodzaj masek, które „zakłada” osoba chora, żeby ukryć depresję. To właśnie stąd wzięło się określenie depresja maskowana.
Zobacz także
Depresja endogenna – leczenie
Depresję endogenną leczy się praktycznie tak samo jak inne postaci depresji, wykorzystując psychoterapię i farmakoterapię. Stosowanie samych leków może być niewystarczające, aby chory powrócił do zdrowia.
Mimo że psychoterapia jest długotrwała, może przynieść choremu tylko same korzyści. Uczęszczanie na zajęcia pomoże mu poradzić sobie z trudami dnia codziennego i nauczy, jak zapobiegać nawrotom choroby. Spotkania z psychoterapeutą mogą się odbywać indywidualnie lub w grupie. Zajęcia tego typu są organizowane w poradniach zdrowia psychicznego. Najczęściej stosowaną i najbardziej skuteczną formą terapii jest terapia behawioralno-poznawcza.
Leczenie farmakologiczne jest traktowane jako wspomagające. Stosowane leki mają zwiększyć ilość neuroprzekaźników w mózgu. Takie właściwości mają inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne. Preparaty tego typu to silne środki psychotropowe, dostępne tylko na receptę. Może je wypisać lekarz psychiatra. Dzięki nim chory ma lepszy nastrój i jest mniej nerwowy. Pierwsze efekty leczenia można zauważyć mniej więcej po 2 tygodniach. Kuracja lekami trwa kilka miesięcy.
Najnowsze w naszym serwisie
Udostępnij
Podoba Ci się ten artykuł?
Powiązane tematy:
Polecamy
„Przed diagnozą maskowałam się, chciałam się dostosowywać, a i tak nigdy mi się nie udawało” – mówi Katarzyna Zwolska-Płusa z fundacji Dziewczyny w Spektrum
„Dziś wiem, jak bardzo odłączone od siebie i swoich ciał są osoby zmagające się z ortoreksją. To nie ma prawa skończyć się dobrze” – mówi Ola
„20 proc. pacjentek, niejednokrotnie nawet z zaawansowaną endometriozą, nie ma żadnych dolegliwości bólowych” – mówi dr Jan Olek
