Magia naturalnego oddechu

Temat ważny właściwie dla każdego. Dlaczego prawidłowy oddech ma tak duże znaczenie i na co właściwie wpływa?

Gdy się rodzimy, oddech jest pełny, płynny i swobodny. Nie musimy się zastanawiać nad tym, jak prawidłowo oddychać. Występuje on bowiem bez świadomej ingerencji z naszej strony. Nazywa się „oddechem naturalnym”. Jak on „wygląda”?

1. Dno miednicy rozszerza się i opada podczas wdechu, a zwęża się i podnosi przy wydechu.
2. Obojczyki podnoszą się i przesuwają do przodu podczas wdechu, a opadają podczas wydechu.
3. Ramiona obracają się do zewnątrz przy wdechu, a do wewnątrz przy wydechu.

Najłatwiej zobaczyć to u dziecka. Jego brzuszek podnosi się i opada z każdym oddechem. Dzieci oddychają jakby całym swoim ciałem. Oddychanie przeponowe łatwo zaobserwować także u siebie podczas leżenia na plecach – brzuch podnosi się i opada. Zwykle jednak proces naturalnego oddechu z wiekiem zostaje zaburzony. Swobodne oddychanie powoduje naturalne podnoszenie się i opadanie brzucha dzięki przeponie, najważniejszemu mięśniowi odpowiedzialnemu za oddychanie. Tors podzielony jest na dwie główne części – brzuszną i piersiową. Na dole części piersiowej znajduje się przepona, która rozdziela te dwie części. Gdy przepona się porusza, zmienia objętość części piersiowej. Mięśnie klatki piersiowej także wpływają na zmianę objętości części piersiowej, ale nie tak bardzo jak przepona. Przy naturalnym oddechu przepona przesuwa się w dół i tworzy próżnię w części piersiowej, która ściąga powietrze do płuc. Ruch przepony w dół przesuwa organy jamy brzusznej. Samo zwiększenie świadomości, jak działa naturalne oddychanie, bez próby jego kontrolowania, może wprowadzać w stan spokoju i odprężenia.

Możesz wpłynąć na przywrócenie naturalnego oddechu ćwiczeniami. Zacznij od najprostszego.
Ćwiczenie zacznij w pozycji leżącej z kręgosłupem spoczywającym na kocach. Wykorzystaj trzy koce. Połóż jeden na drugim, a trzeci ustaw w poprzek na ich końcu. Usiądź z przodu koców i połóż się tak, aby głowa leżała na trzecim i była nieco podniesiona.

W tej pozycji możesz z łatwością ćwiczyć oddychanie dla trzech regionów tułowia:

Dół brzucha: Połóż dłonie, stykające się środkowymi palcami na dole brzucha, tuż nad pępkiem. Złap wdech za pomocą przepony, tak aby brzuch urósł ci w rękach i palce się rozdzieliły. Niech powietrze wypełni boki i tył brzucha, aż będziesz miał poczucie, że rozszerzył się w każdym kierunku. Przy wydechu pozwól mu się zmniejszyć, tak aby palce znów się zetknęły. Powtórz ćwiczenie kilka razy.

Środek klatki piersiowej: Przyłóż dłonie do boków klatki piersiowej i delikatnie uściśnij. Przy wdechu oprócz zwiększania objętości brzucha, świadomie rozszerzaj boki klatki piersiowej, aby wdech stał się głębszy. Zauważ, jak żebra rozszerzają się w twoich dłoniach i jak się od siebie odsuwają. Powtórz to ćwiczenie parę razy.

Góra klatki piersiowej: Połóż dłonie na górze klatki piersiowej z palcami wskazującymi dotykającymi obojczyków. Weź wdech górną częścią klatki piersiowej i poczuj, jak zaczyna rozszerzać się w kierunku dłoni. W tym regionie odczujesz najmniej ruchu, nawet jeśli wysiłek włożony w ćwiczenie będzie większy.